FUKUOKA, Japan — De lange weg die in elk seizoen van de Gran Turismo World Series wordt afgelegd, bereikte dit weekend tijdens de World Finals zijn eindbestemming in de havens van Hakata. In Fukuoka maakte de abstractie van puntenklassementen en regionale kwalificaties even plaats voor iets veel tastbaarders. Want op het circuit gaat het maar om één ding: topprestaties leveren onder hoge druk, zonder foutmarges en juist op de momenten dat het echt moest.

Voor de gelegenheid was het International Congress Center Fukuoka omgetoverd tot een speciale e-sportarena. Twaalf van de beste Gran Turismo-coureurs ter wereld namen plaats in de startopstelling, wetende dat het er nu echt om ging spannen.

Terwijl de gemoederen nog aan het bedaren waren na de epische Manufacturers Cup-finale waarin Porsche de eerste niet-Japanse winnaar van de Manufacturers Cup was geworden, waren alle ogen nu gericht op de climax van de Nations Cup. In dit kampioenschap staan coureurs en landen lijnrecht tegenover elkaar. Het deelnemersveld bestond uit de top drie van de serie van 2024 en de hoogst geklasseerde coureurs uit de internationale regionale kwalificaties. Na drie intense ronden arriveerde Jose Serrano uit Spanje als klassementsleider in Fukuoka, met een voorsprong van maar liefst 17 punten. Maar de geschiedenis leert dat het alle kanten op kan gaan in de World Finals, waar een enorme hoeveelheid punten kan worden verdiend.

Er waren drie races in de World Finals van de Nations Cup. Tijdens de eerste twee stonden er kampioenschapspunten op het spel en werd de startvolgorde van de volgende race beslist. De uitslag van race 1 bepaalde de startvolgorde van race 2 en de uitslag van race 2 gold als startopstelling van de Grote Finale. Elk rondje was dus van vitaal belang. Tijdens de eerste twee races en de Grote Finale konden de coureurs dubbele punten verdienen, dus de weg naar de titel was voor iedereen vrij.

In een kolkende, uitverkochte arena reisden de coureurs virtueel af naar het legendarische Circuit de Spa-Francorchamps in België. Daar stapten de coureurs in een bont gezelschap van Le Mans-prototypen uit heden en verleden, plus enkele bolides die alleen virtueel bestaan. Kortom, alle ingrediënten waren aanwezig voor een Nations Cup-race waarin autosportgeschiedenis en Gran Turismo's unieke toekomstvisie samenkwamen.

Race 1: Circuit de Spa-Francorchamps, 8 ronden

Er stonden geen pitstops op het programma, dus voor de sprintrace moesten de coureurs van meet af aan vol aan de bak. En dat was te zien, want ze trapten hun Le Mans-prototypen meteen op de staart. Spektakel alom. Klassieke Groep C-bolides gingen zij aan zij met moderne LMP's. Een surreële botsing tussen tijdperken die in Gran Turismo aan de orde van de dag is.

Kaj de Bruin (R8G_Kajracer) uit Nederland startte van poleposition in de Toyota GT-One. Naast hem op de voorste startrij stond Samuel Cardinal (PRiMA_Quartz) uit Canada in de Sauber Mercedes C9, met vlak achter hem klassementsaanvoerder Jose Serrano (JoseSerrano_16) uit Spanje op de derde plek in de Peugeot 908 HDi FAP.

Meteen in de eerste bocht was het al raak. De Japanner Takuma Miyazono (ZETA_Miyazono) raakte in zijn met een wankelmotor uitgeruste Mazda 787B de auto van De Bruin, waardoor de Nederlander van de baan schoot. Het incident opende de deur voor Serrano en de Fransman Kylian Drumont (R8G_Kylian19) in de Nissan R92CP, en beiden zetten in op de koppositie. Later kreeg Miyazono een tijdstraf van een seconde wegens zijn actie, maar aan het einde van de eerste ronde waren Serrano en Drumont al een gat aan het slaan.

Terwijl de raceleiders elkaar het leven zuur maakten op hoge snelheid, barstte achter hen de strijd los. In de verhitte strijd om de derde plek mengden zich Miyazono, de Spanjaard Pol Urra (PolUrra) in de Jaguar XJR-9, de Chileen Angel Inostroza (Veloce_Loyrot) in de Audi R18 en de Japanner Takuma Sasaki (SZ_TakuAn22) in de Porsche 919 Hybrid. Het onderlinge verschil was minder dan een seconde. Een aantal ronden lang wisselden ze in elke bocht wel van posities, na gewaagde acties, laat remmen en een verbluffend vertoon van stalen zenuwen.

In de laatste ronden opende Drumont zijn laatste aanval, op zoek naar een inhaalmogelijkheid bij Serrano. Maar 'El Rayo de Granada' wist van geen wijken en verdedigde met precisie en overtuiging. Terwijl het zwart-wit geblokt wapperde, passeerde Serrano de finishlijn als eerste, gevolgd door Drumont op plek 2. Miyazono rondde zijn turbulente race af met een welverdiende 3e plek.

Race 2: Circuit Gilles-Villeneuve, 17 ronden

Voor de tweede race van de dag werd uitgeweken naar Canada, waar de deelnemers een heel andere uitdaging wachtte. Nu was een bandenwissel verplicht en elke coureur moest minstens een ronde op zowel medium als zachte Dunlops rijden. Stuk voor stuk zaten ze in de cockpit van een Gran Turismo F3500-B, een door de F1 van de jaren 1990 geïnspireerd racemonster met een atmosferische V10 die precisie beloont en bij hoge toeren een prachtig motorgeluid voortbrengt.

Jose Serrano uit Spanje leidde het deelnemersveld op zachte banden door de eerste bocht en nam de touwtjes meteen stevig in handen. Maar achter hem was het chaos troef. De als 4e gestarte Spanjaard Pol Urra schatte zijn remmoment verkeerd in en raakte de auto van Kylian Drumont hard van achteren, waardoor de formulebolide van de Fransman van de baan raakte. Er was geen opzet in het spel, maar de gevolgen waren groot. Drumont kwam de baan weer op als nummer 9, en daarmee beleefde de normaal gesproken zo rustige Fransman een nachtmerrieachtige start. Urra kreeg een tijdstraf van drie seconden wegens het incident, die hij later in de race uitzat.

Naarmate de ronden verstreken, werd het steeds duidelijker dat Serrano een klasse apart was. Elke ronde groeide zijn voorsprong op de nummer 2, Takuma Miyazono. In ronde 5 was het gat een kleine drie seconden en in ronde 11, toen iedereen zijn verplichte pitstop achter de rug had, was het gat gegroeid naar bijna vier seconden.

Ondertussen was Drumont verbeten begonnen aan een inhaalslag. In ronde 11 was hij van plek 9 doorgestoomd tot P6. Als voormalig olympisch e-sportkampioen was hij dat aan zijn stand verplicht. Twee ronden later plukte oud-Nations Cup-kampioen Valerio Gallo (OP_BRacer) de vruchten van zijn nieuwe zachte banden door Urra te verschalken, die nu op mediums stond, en de 3e plek te bemachtigen.

Bij de finishvlag was duidelijk dat er geen maat stond op Serrano. Hij greep zijn tweede zege van de dag, nu met een voorsprong van meer dan vijf seconden op Miyazono en tien seconden op Gallo, die het podium voltooide. Dankzij deze uitslag ging Serrano met een straatlengte voorsprong de Grote Finale in. Een 6e plaats zou al genoeg zijn voor de titel.

Het leek dus een gelopen race. Maar in de autosport, virtueel of niet, weet je het pas zeker als het stof na de laatste ronde is opgetrokken.

Grote Finale: Nürburgring 24u, 7 ronden

De Grote Finale was een race van zeven ronden op de 24-uurslay-out van de Nürburgring, een combinatie van het moderne Grand Prix-circuit en de legendarische Nordschleife: 25 loodzware kilometers met meer dan 170 bochten. De coureurs kropen achter het stuur van de Red Bull X2019 Competition, een virtuele superbolide zonder grenzen, die was gehuld in de kleuren van hun land. Met snelheden van meer dan 300 km/u beloofde het een even zware als spectaculaire race te worden. Er stonden twee verplichte pitstops op stapel voor bandenwissels, aangezien iedereen zachte, medium en harde banden moest gebruiken. En omdat er ook moest worden getankt, zou strategie een belangrijke rol spelen in het strijdgewoel.

Het vuurwerk liet niet lang op zich wachten. In de eerste bocht koos Takuma Miyazono de aanval bij Jose Serrano, maar de Spanjaard liet zich niet verrassen. Terwijl de coureurs de Nordschleife op reden, kwamen ze in hun ritme terecht. De vier leiders reden op de zachte Dunlops weg van de achtervolgers op medium banden. Halverwege de eerste ronde liet Serrano zich zowaar op een foutje betrappen. Zijn auto raakte van de baan en maaide over het gras. Valerio Gallo moest uitwijken, reed ook het gras op en spinde vervolgens. Door het incident nam Pol Urra de raceleiding over en zakte de Italiaan terug naar P8. Serrano herstelde zich snel en behield zijn 2e plaats voor de nummer 3, Miyazono. Al een paar bochten later sloeg Serrano terug en passeerde hij Urra op het lange rechte stuk om de leiding te heroveren.

Na afloop van ronde 2 doken de raceleiders de pits in en vanaf dat moment begonnen de strategieën uiteen te lopen. Urra en Miyazono gingen verder op medium banden, terwijl Serrano nu al ging voor zijn stint op de harde banden. Terwijl Serrano en anderen in de pitstraat stonden, namen de coureurs op medium banden de leiding over. Kylian Drumont, Takuma Sasaki en Guy Barbara uit Australië (OP_Twitchy) waren de nieuwe koplopers, voor ze een ronde later de pits in doken.

Ondanks zijn tragere, harde banden, bleef Serrano's tempo onverbiddelijk hoog en verdedigde hij zijn voorsprong van zo'n vijf seconden op Urra en Miyazono probleemloos. Daarachter kreeg Gallo het op zijn heupen. Halverwege ronde 4 was hij opgeklommen naar de 4e plek. Op dat moment richtten alle ogen zich op de brandstofsituatie van Serrano. Tijdens zijn vorige stop had hij ervoor gekozen om niet te tanken en was hij doorgereden met slechts 14 liter in de tank, terwijl zijn rivalen ruim 40 liter hadden. Toen hij de pits binnenkwam, stond zijn brandstofmeter op nul. Later bezwoer Serrano dat hij het zo had uitgerekend, maar niemand geloofde dat hij het expres zo kielekiele had laten worden. Maar hij had het gehaald, vulde zijn tank bijna vol en schakelde over op medium banden voor de laatste drie ronden. Met deze actie leek hij de race definitief naar zich toe te trekken, want zijn achtervolgers moesten nu op de harde banden aan hun laatste stints beginnen.

Toen de laatste pitstops waren voltooid, reden Miyazono en Urra kort aan kop. Maar aan het begin van de laatste ronde haalde Serrano ze methodisch bij en heroverde hij de 1e plaats. Voor zijn achtervolgers was P2 nu het hoogst haalbare. Tweevoudig en verdedigend Nations Cup-kampioen Takuma Miyazono ging wiel aan wiel met Pol Urra in een spannend duel op hoog niveau, waarin beide coureurs zich van hun beste kant lieten zien. Elke bocht werd met precisie genomen, maar Miyazono's ervaring gaf uiteindelijk de doorslag. Hij ging aan de haal met de 2e plaats in de race en het kampioenschap. Urra volgde op de voet en door zijn 3e plek in de race eindigde er nog een Spanjaard op het podium van het algemeen klassement.

Maar de winnaar van de dag, en van de serie, was natuurlijk Serrano. Door zijn nieuwe zege won hij de Nations Cup met een ongeëvenaarde voorsprong van 20 punten. Het was voor hem de kers op de taart van uiterst succesvolle World Finals, waarin hij als tweevoudig kampioen van 2025 ook een aandeel had in de Manufacturers Cup-titel. Zijn seizoen kenmerkte zich door controle, consistentie en leveren op het moment dat de belangen het grootst zijn.

Na de race vertelde 'El Rayo de Granada' (de bliksemschicht uit Granada) er het volgende over: “Wat ik nu voel is onbeschrijflijk. Ik heb een geweldig jaar achter de rug. Bijna perfect zelfs, met de winst in de Manufacturers Cup en de Nations Cup. In het begin van deze race zat ik nogal te prutsen. Vorig jaar pakte mijn strategie verkeerd uit, dus dit jaar wilde ik een andere proberen. Met succes.”