Please select your country / region

Tokio, Japonia, 5 grudnia 2021 – Podczas gdy tysiące graczy Gran Turismo Sport rywalizowały w cotygodniowych wyścigach dwóch sezonów rozgrywek sieciowych FIA Certified Gran Turismo Championships 2021, równolegle odbywały się zawody dla kierowców ze ścisłej czołówki. Każdy z nich brał udział zdalnie, z różnych miejsc na świecie, w czterech rundach World Series oraz w World Series Showdown w połowie sezonu. Punkty zdobyte w World Series zostały przeniesione do światowych finałów Nations Cup, czyli najważniejszych, ostatnich zawodów sezonu2021, które były pokazywane w ten weekend.

Do wyścigów przystąpiło 32 najszybszych kierowców na świecie. Zostali oni podzieleni na trzy grupy i wzięli udział w trzech osobnych półfinałach regionalnych. Ich zwycięzcy otrzymywali dwanaście punktów, zawodnicy z drugich miejsc dziesięć, z trzecich osiem itd. Celem było zakwalifikowanie się do wielkiego finału i zdobycie jak największej liczby punktów. Natomiast w wielkim finale zdobycze punktowe zostały podwojone, więc nawet zawodnicy z końca stawki mieli matematyczne szanse na wywalczenie trofeum Nations Cup 2021. Musieli jednak w pełni wykorzystać swoje umiejętności, by pokonać faworyta Valeria Gallo z Włoch, który świetnym tempem i równą jazdą w całym sezonie zapewnił sobie sześciopunktową przewagę nad Hiszpanem José Serrano.

Półfinał A – region Azji i Oceanii: Mount Panorama Motor Racing Circuit

W pierwszym wyścigu dnia startowały samochody Mazda Roadster na ośmiu okrążeniach po australijskim torze Mount Panorama Motor Racing Circuit, na którym odbywają się zawody Bathurst 1000. Broniący tytułu Takuma Miyazono z Japonii (Kerokkuma_ej20) uzyskał najlepszy czas w kwalifikacjach grupy Azji i Oceanii, dzięki czemu zdobył pole position. Za nim startowali jego rodak Ryota Kokubun (Akagi_1942mi) oraz Australijczycy Guy Barbara (PX7-Twitchy) i Andrew Lee (PX7-AmazingHour).

Tylko pięć pierwszych miejsc zapewniało występ w wielkim finale, więc wszystkich dziesięciu kierowców od razu ruszyło do ataku. Miyazono utrzymał prowadzenie po pierwszym zakręcie, a Lee zdołał wyprzedził Barbarę. Na następnym okrążeniu Japończyk Kanata Kawakami (SG_Kawakana) wcisnął się przed Barbarę na zakręcie „Quarry”, przesuwając się na 4. pozycję, a Lee wyprzedził Kokubuna w odważnym manewrze na wyjściu z czwartego zakrętu i znalazł się na miejscu 2.

Było widać, że Lee jest niezwykle zdeterminowany, ponieważ w pierwszej fazie wyścigu utrzymywał bardzo szybkie tempo. Na trzecim okrążeniu dogonił, a potem wyprzedziło Miyazono na prostej „Conrod”, by przejąć prowadzenie. W połowie wyścigu kierowcy z miejsc 1-10 tworzyli zwartą grupę – były między nimi najwyżej półsekundowe różnice. Prowadził Lee, a za nim jechali Miyazono, Kokubun, Kawakami i Barbara.

Na ostrym czwartym zakręcie piątego okrążenia Japończyk Tomoaki Yamanaka (yamado_racing38) wykonał agresywny manewr po wewnętrznej Barbary, zderzając się z Roadsterem Australijczyka i posyłając go na ostatnie miejsce. Sędziowie nie byli pod wrażeniem tej taktyki. Nałożyli na gracza dwu sekundową karę, która pozbawiła go szans w walce o pierwsze miejsce, a tym samym na zdobycie drugiego po tytule w Manufacturer Series mistrzostwa.

Punkt kulminacyjny nastąpił pod koniec 7. okrążenia, na zakrętach 22 i 23, kiedy pierwszych siedem samochodów obijało się o siebie nawzajem, rywalizując opozycje przed ostatnim okrążeniem. Ostra walka trwała aż do jego początku. Przez chwilę Kokubun, Kawakami oraz ich rodak Tatsuhiko Kato (Tatsukt) jechali tuż obok siebie, ścierając się o bardzo ważne piąte miejsce. Wywalczył je Kawakami, ale najwięcej w tym zamieszaniu zyskał Nowozelandczyk Matt McEwen (AE_McEwen), który przecisnął się na 3. pozycję (a startował z 5.). Do końca zostało niecałe okrążenie. Na prostej „Conrod” Takuma Miyazono wyprzedził Lee i znalazł się na pierwszej pozycji. W emocjonującej końcówce Lee trzymał się zewnętrznej na ostatnim zakręcie, ale pojechał zbyt szeroko, więc gdy Miyazono mijał metę, Matt McEwen wyprzedził rodaka i odebrał mu drugie miejsce. Kanata Kawakami i Ryota Kokubun uzupełnili pierwszych pięć miejsc, dzięki czemu awansowali do wielkiego finału.

Półfinał B: Autodromo Nazionale Monza

W drugim wyścigu dnia startowała największa liczba kierowców ze wszystkich półfinałów. Europę, Bliski Wschód i Afrykę reprezentowało 13 zawodników, a do wielkiego finału miała awansować szóstka. Ścigano się w formule Gran Turismo F1500T-A w trakcie 15 okrążeń na torze Autodromo Nazionale Monza. Każdy z kierowców musiał przejechać co najmniej jedno z nich na twardych i średnich oponach, więc ważna była strategia zjazdów do pit stopu. Pole position zdobył Węgier Patrik Blazsán (RSZe_Fuvaros8), a za nim startowali Hiszpan José Serrano (PR1_JOSETE), Włoch Valerio Gallo (Williams_BRacer) i wcześniej nieznany szerzej Francuz Kylian Drumont (eMONACO_Kylian19K).

Wszyscy poza Hiszpanem Coque Lópezem (coqueIopez14) z pozycji 12. wybrali na początek opony z twardą mieszanką. Strategią Hiszpana było jak najszybsze przedostanie się do czołówki samochodów i wypracowanie sobie bezpiecznej przewagi przed zmianą opon na średnie. Była to śmiała decyzja, która w przypadku powodzenia mogła przynieść olbrzymie korzyści. Od samego początku dużo się działo. Serrano i Gallo zaatakowali Blažana na pierwszym zakręcie, licząc na to, że uda się przejąć prowadzenie w wyścigu. Hiszpanowi się to udało, ale Gallo utknął za Węgrem. W tym samym czasie Belg Quinten Jehoul (ERM_Quinten) został wypchnięty przez Nikitę Moysova z Czech (ERM_Nick) na żwir i spadł z 5. pozycji na ostatnią. Ten drugi otrzymał trzy sekundową karę, więc stracił szanse na wygraną. Z kolei López wykorzystał chaos na torze, by przesunąć się o siedem miejsc.

Na koniec pierwszego okrążenia kierowcy masowo zjechali do alei serwisowej, by zmienić opony twarde na średnie. López, który został na torze i objął prowadzenie, chciał przed zjazdem do pit stopu ugruntować swoją pozycję – i jak na razie jego strategia sprawdzała się wyśmienicie.

W połowie czwartego okrążenia Hiszpan miał już 20 sekund przewagi nad Hiszpanem i Włochem. Włoch Giorgio Mangano (Williams_Gio) przesunął się natomiast z pozycji 10. na 4. Na piątym okrążeniu rywalizacja się zaostrzyła. Samochody z miejsc 8-12 zderzały się ze sobą na Curve di Lesmo, przez co sędziowie byli zmuszeni nałożyć kary na Hiszpana Nicolasa Romero (ERM_NicoRD), Moysova oraz Niemca Miroslawa Kravchenkę (V1_MK01).

Na początku siódmego okrążenia Francuz Baptiste Beauvois (R8G_TSUTSU) wyprzedził Mangano, przesuwając się na 4. pozycję, a López zwiększył przewagę do 21 sekund. Okrążenie później Mangano odzyskał poprzednie miejsce. Na prostych auta rozpędzały się do 315 km/h. Jak można się było spodziewać, na 14. okrążeniu López zjechał do alei serwisowej, wciąż mając 21 sekund przewagi nad samochodem z drugiej pozycji. Czy to mogło wystarczyć do utrzymania prowadzenia po powrocie na tor? Okazało się, że nie. Wyjechał tuż przed Serrano i Gallo, ale obaj go wyprzedzili, ponieważ dopiero nabierał prędkości.

Na ostatnim okrążeniu rozegrał się zaciekły pojedynek między dwoma liderami klasyfikacji mistrzostw, Gallo i Serrano. Włochowi udało się przedrzeć przed Hiszpana na zakręcie „Biassono”, ale ten drugi utrzymał się tuż za autem rywala, planując najpierw wykorzystać cień aerodynamiczny na przeciwległej prostej, a potem spróbować wyprzedzić Włocha na zakręcie „Parabolica” na ostatnim odcinku toru. Gallo doskonale zdawał sobie z tego sprawę, więc blokował wewnętrzną część prostej, zmuszając Serrano do jazdy po zewnętrznej. Hiszpan na chwilę wysunął się na prowadzenie, ale przez to, że obrał dłuższą drogę na ostatnim zakręcie, Gallo zdołał tuż przed prostą startową odzyskać pierwsze miejsce. Serrano nie poddawał się i wycisnął ze swojej maszyny, co się dało, ale trochę mu jednak zabrakło – przekroczył metę zaledwie 0,04 sekundy za Włochem! López, po doskonałej jeździe i wykorzystaniu śmiałej strategii, zakończył wyścig na 3.miejscu. Występ w ostatnim starciu zapewnili sobie jeszcze Beauvois, Mangano i Blažan.

Półfinał C: Blue Moon Bay Speedway – wnętrze A

Na polu startowym półfinału Ameryk, rozgrywanego na torze Blue Moon Bay Speedway – wnętrze A, stanęło dziewięć maszyn. Do wielkiego finału miało awansować pięciu najlepszych kierowców. Kwalifikacje wygrał Brazylijczyk Lucas Bonelli (TGT_BONELLI), a za nim znaleźli się Chilijczyk Angel Inostroza (YASHEAT_Loyrot) na drugiej pozycji oraz drugi Brazylijczyk, Igor Fraga (IOF_RACING17), na trzeciej. Kierowcy musieli przejechać co najmniej jedno okrążenie na średnich i jedno na twardych oponach, więc konieczny był przynajmniej jeden zjazd do alei serwisowej.

Samochody wyścigowe Ford GT czysto wystartowały ze swoich pozycji i zabrakło poważnych prób wyprzedzania, ale Kanadyjczyk Andrew Brooks (PX7-Deafsun) miał problemy z podsterownością na 4. zakręcie, przez co wpadł na barierkę i spadł o kilka miejsc. W drugą stronę przesunął się Amerykanin Daniel Solis (PX7-Lamb), który z ostatniej pozycji wywalczył sobie szóstą. Solis oraz Brazylijczyk João Pessôa (GRID_JoaoSof) już na koniec pierwszego okrążenia zjechali do boksów, by od razu założyć opony z zapewniającą większą prędkość średnią mieszanką. Na trzecim okrążeniu pierwsza czwórka kierowców – Bonelli, Inostroza, Fraga i Gwatemalczyk Juan Hernandez (TX3_Kangreti) – miała już wypracowaną sporą przewagę 3,4 sekundy nad samochodem Brooksa z piątej pozycji. Na koniec czwartego okrążenia czołówka zjechała do alei serwisowej, by zmienić opony na średnie, a następnie wyjechała na tor w takiej samej kolejności, jak poprzednio.

W połowie wyścigu czterej pierwsi kierowcy cieszyli się ponad sześciosekundową przewagą nad kolejnym zawodnikiem. O piątą pozycję – ostatnią, która dawała start w wielkim finale – rywalizowali Brazylijczyk Adriano Carrazza (KoA_Didico15), Brooks oraz Amerykanin Randall Haywood(R8G_Originals). Na 11. okrążeniu Brooks podjął się śmiałej próby wyprzedzenia Carrazzy po zewnętrznej na długim pierwszym zakręcie. Udało mu się to, jednak Brazylijczyk zdołał odzyskać pozycję już na następnym zakręcie o 180 stopni. W tym samym czasie zaostrzyła się też rywalizacja wśród pierwszej czwórki kierowców, kiedy Inostroza zaczął naciskać na Bonelliego, starając się przejąć prowadzenie.

Gdy o piąte miejsce walczyli ze sobą Carrazza i Brooks, Haywood czekał cierpliwie w cieniu aerodynamicznym na błąd któregoś z nich. Nastąpił on na 6. zakręcie, na którym Brooks wjechał jednym kołem na trawę wewnątrz toru, co spowolniło zarówno jego, jak i Carrazzę, dzięki czemu Amerykanin mógł ich obu wyprzedzić. Brooks szybko zapanował nad autem, znalazł się przed Brazylijczykiem i zaczął szukać okazji do zrewanżowania się Haywoodowi, do czego doprowadził na następnym okrążeniu.

Na przedostatnim okrążeniu Inostroza wreszcie podjął próbę zdobycia prowadzenia – zjechał do wewnątrz i spróbował wyprzedzić Bonelliego, hamując później niż on na czwartym zakręcie. Udało mu się przejąć pierwszą pozycję, ale tylko na chwilę. Brazylijczyk trzymał się wnętrza toru przed kolejnym zakrętem, wypychając Inostrozę i umożliwiając zarówno sobie, jaki Fradze, wyprzedzenie go, przez co Chilijczyk spadł na rozczarowujące trzecie miejsce. Jako pierwszy linię mety przekroczył Bonelli. Za nim uplasowali się Fraga, Inostroza, Hernandez i Brooks, który zdobył ostatnie miejsce w wielkim finale.

Wielki finał: Dragon Trail – Seaside

Pozostał już tylko jeden wyścig. Najlepszych 16 kierowców rywalizowało w trakcie 22 okrążeń na trudnym torze Dragon Trail –Seaside Circuit. Wkrótce miało się okazać, kto zostanie mistrzem Nations Cup 2021. Za ten wyścig przyznawano dwa razy więcej punktów niż za półfinały, więc niemal każdy z kierowców miał matematyczne szanse na wygraną. Zdecydowanym faworytem jednak wciąż był Włoch Valerio Gallo, który zdominował zawody w 2021r. W wielkim finale startował z 30 punktami, a jego główny rywal, Hiszpan José Serrano, miał o osiem punktów mniej. Właśnie ta dwójka pojechała najlepiej w kwalifikacjach, więc to ich Fordy GT LM Spec II ruszały z pierwszej linii, przy czym pole position zdobył Serrano. Z trzeciej pozycji zawody rozpoczynał mistrz Ameryk, Brazylijczyk Lucas Bonelli, a z czwartej – Japończyk Takuma Miyazono. Jak w przypadku każdego wielkiego finału Nations Cup, kierowcy musieli przejechać co najmniej jedno okrążenie na trzech rodzajach opon – miękkich, średnich i twardych – więc konieczne były dwa zjazdy do alei serwisowej.

Już na samym początku stało się jasne, że na torze będzie się toczyć prawdziwa wojna, ponieważ prawie każdy z kierowców starał się zdobyć lepszą pozycję na pierwszym zakręcie. Najwięcej zyskał Japończyk Kanata Kawakami, który na trzecim zakręcie wyprzedził po zewnętrznej swojego rodaka, Miyazono, oraz Bonelliego, którzy jechali na twardych oponach. Następnie Gallo podręcznikowo wyprzedził Serrano, przejmując prowadzenie na ostrym zakręcie. Pozycje ustabilizowały się w połowie pierwszego okrążenia, a pięć pierwszych zajmowali kierowcy jadący na oponach ze średnią mieszanką – Gallo, Serrano, Kawakami, Juan Hernandez z Gwatemali oraz Andrew Lee z Australii.

Na drugim okrążeniu Kawakami pokazał determinację, wyprzedzając Serrano na nawrocie i wysuwając się na drugą pozycję tuż przed prostą startową. Pod koniec tego okrążenia do pit stopu zjechali pierwsi kierowcy, między innymi broniący mistrzostwa Miyazono, Hiszpan Coque López oraz mistrz z 2018 r., Brazylijczyk Igor Fraga, który startował z odległego 14.miejsca. Miyazono i Fraga wybrali mieszankę miękką, a López postanowił zachować ją na końcówkę wyścigu, zmieniając opony na średnie.

Na początku czwartego okrążenia Gallo miał już 1,2 sekundy przewagi nad drugim samochodem, a zawodników z miejsc 2-5 –Kawakamiego, Serrano, Hernandeza i Australijczyka Andrew Lee – nie dzieliła nawet sekunda. Okrążenie później katastrofa przytrafiła się Kawakamiemu, który przesadził na ciasnym czwartym zakręcie, przez co jego Ford GT stracił z tyłu przyczepność i uderzył w wewnętrzną barierkę. Japończyk miał szczęście, że spadł tylko o cztery pozycje, ale mimo to stracił szansę na zdobycie mistrzostwa.

W tym czasie Miyazono stopniowo skracał dystans do czołówki, jadąc na czele grupy kierowców, którzy mieli już za sobą jeden postój w alei serwisowej. Z kolei Francuz Baptiste Beauvois powoli przesuwał się naprzód w klasyfikacji – zaczynał wyścig z ostatniego miejsca, ale na tym etapie zajmował pozycję 10. Na siódmym okrążeniu czołówka zjechała do pit stopu. Gallo i Hernandez wybrali miękką mieszankę, a Serrano i Lee średnią.Wkrótce mieliśmy się przekonać, która strategia okaże się lepsza. Po ich powrocie na tor oficjalnym liderem wyścigu był Mangano, ponieważ jeszcze nie zjeżdżał do boksów, ale tak naprawdę na czele znajdował się Miyazono, a Gallomiał do niego 1,9 sekundy straty. Co zaskakujące, Japończyk Ryota Kokubun, również jadący na miękkich oponach, przesunął się na czwartą pozycję. Za nim ścigali się Fraga i Serrano.

Na dziewiątym okrążeniu Gallo pokazał swoją mistrzowską formę, wspaniale wyprzedzając Miyazono po zewnętrznej 11. zakrętu i obejmując tym samym prowadzenie w wyścigu. Na koniec 10. okrążenia Miyazono po raz ostatni zjechał do alei serwisowej i zmienił opony na średnie, mając nadzieję, że wytrzymają do końca zawodów. Dzięki temu Kokubun zdobył na pewien czas drugą pozycję. Za nim jechali Hernandez, Mangano oraz Serrano. Po serii zjazdów do pit stopu w trakcie kolejnych okrążeń Miyazono wywalczył sobie z powrotem czwartą pozycję, za Gallo, Hernandezem i Mangano, którzy musieli jeszcze raz zatrzymać się w alei serwisowej. Warto też wspomnieć, że Beauvois zdołał przedostać się na miejsce szóste.

Na 17. okrążeniu dwaj kierowcy z czoła stawki, Gallo i Hernandez, zjechali po raz ostatni do pit stopu, by zmienić opony na najwolniejsze, czyli twarde. Wrócili na tor odpowiednio na drugiej i czwartej pozycji, między nimi ścigał się Miyazano, a za nimi Beauvois. Lider Mangano miał jeszcze przed sobą jeden postój w boksach. Do końca pozostały cztery okrążenia, więc jadący na twardych oponach Gallo musiał wykorzystać wszystkie swoje umiejętności, by powstrzymać ataki Miyazano, który ścigał się na oponach średnich, oraz Beauvois, jadącego na miękkich. Rywalizacja o mistrzostwo Nations Cup miała się rozstrzygnąć między tą trójką!

W połowie 18. okrążenia Miyazono wyprzedził Gallona ostrym 11. zakręcie, przejmując prowadzenie, ale potem popełnił błąd na szykanie, oddając pierwsze miejsce Włochowi. Japończyk nie ustawał w próbach ponownego znalezienia się przed rywalem, ale jego samego zaczął nękać Beauvois. Na 19. okrążeniu, tuż po szykanie, Francuz zdołał wyprzedzić Miyazono, po czym wziął na celownik Forda GT Włocha. Czy Beauvois mogła się udać niemalże niemożliwa sztuka wygrania wielkiego finału po starcie z ostatniej pozycji?

Zawodnik ten jechał w cieniu Gallo, a na przedostatnim okrążeniu wyprzedził go, ale miękkie opony Francuza były solidnie zużyte, co pozwalało Włochowi utrzymywać się tuż za rywalem. Być może właśnie presja ze strony Gallo sprawiła, że Beauvois na chwilę stracił na trudnej szykanie panowanie nad autem, dając Włochowi sposobność do odzyskania prowadzenia. Gallo nie wahał się ani chwili i to on jako pierwszy przekroczył metę, wygrywając w imponującym stylu mistrzostwa Nations Cup 2021. Zdobył o 18 punktów więcej niż Serrano z drugiego miejsca, który ten wyścig ukończył jako czwarty, oraz o 22 punkty więcej niż Miyazono z miejsca trzeciego. Z kolei Beauvois, dzięki wspaniałej jeździe w wielkim finale, ukończył sezon na czwartym miejscu.

Po wygraniu mistrzostw Gallo powiedział: „To był wspaniały sezon. Udało mi się zdobyć tytuł Nations Cup, wygrać cztery rundy i Olympic Virtual Series. To było coś magicznego. Nawet nie wiem, jak opisać to, co teraz czuję, bo tak naprawdę cały rok odkrywałem siebie. To mistrzostwo dedykuję wszystkim tym, którzy mnie wspierali”.

Światowe finały Nations Cup 2021
Wyniki